MEMERANDOM.COM –
" Mungkin kuwi sing pertama kali muncul ning pikiranmu pas moco judul artikel iki. Disumpahin jadi bantal? Terus kerja ning hotel? Opo ora ngelu ndase? Tenang, Lur. Iki dudu sinetron azab indosiar, tapi kisah nyata (nyaris nyata, lah) sing dialami karo Mas Bagyo, pemuda asal ndeso sing uripe sakjane yo biasa wae, nganti suatu malam…
(Isi yang Menghibur dengan Cerita Nyeleneh Khas Jawa)
Ceritane ngene, Mas Bagyo kuwi wonge yo lumayan bandel. Senengane ngopi nganti bengi, ngrokok sak untunge, karo nggodani mbak-mbak warung. Suatu malam, pas lagi asyik ngopi karo kancane ning pinggir dalan, deweke keceplosan ngomong sing ora-ora. "Ah, uripku koyo bantal. Dadi pelampiasan tok!"
Seketika, petir nyamber ndek cedake warung. Ora ana udan, ora ana angin, ujug-ujug petir! Kabeh wong kaget, termasuk Mas Bagyo. Tapi, deweke ora nggagas. Deweke mikir paling yo mung kebetulan.
Tapi, keanehan mulai muncul. Sesuk esuke, Mas Bagyo krasa awake abot banget. Pas ngilo, jebule… deweke wis dadi bantal! Bantal guling sing empuk, tapi yo tetep wae ora iso obah. "Lhaaa, kok ngene dadine?!" jerit Mas Bagyo ning batin.
Keluargane bingung. Bantal kok iso muni-muni ning batin. Diarani edan, yo ora mungkin. Akhire, bantal sing jebule Mas Bagyo kuwi didol ning pasar.
Nah, ning pasar kuwi, bantal Mas Bagyo dituku karo pemilik hotel melati ning cedak kono. Sing nduwe hotel kuwi wonge rada-rada mistis. Deweke ngerti yen bantal kuwi ana "isinya". Deweke mikir, "Lumayan, iso nggo nambah-nambah aura positif ning kamar hotel."
Mulai saka kuwi, Mas Bagyo dadi bantal ning salah siji kamar hotel. Awal-awal yo bingung. Saben dina nyawang tamu gonta-ganti. Ono sing mesra-mesraan, ono sing turu ngorok banter, ono sing nangis sesenggukan. Macem-macem lah pokoke.
"Ya Allah, Gusti. Koyo ngene rasane dadi bantal. Ora iso opo-opo, mung iso nyawang," batin Mas Bagyo saben dina.
Tapi, suwe-suwe, Mas Bagyo mulai adaptasi. Deweke mulai sinau babagan pelayanan hotel. Deweke ngamati carane resepsionis nyambut tamu, carane cleaning service resik-resik kamar, carane koki masak enak. Kabeh kuwi direkam ning memori "bantal"-e.
Suatu malam, ana tamu sing lagi bingung arep pesen opo ning restoran hotel. Mas Bagyo, sing wis apal menu lan rekomendasi koki, ujug-ujug bisik-bisik ning kupinge tamu kuwi. "Pesen iga bakar madu wae, Mas. Dijamin maknyus!"
Tamune kaget. "Lho, kok bantal iso ngomong?" Tapi, deweke tetep nurut. Jebule, iga bakar madu kuwi pancen enak banget. Tamune seneng, lan langsung ngomong karo pemilik hotel.
Pemilik hotel kaget krungu critane. Deweke langsung ngerti yen bantal kuwi pancen istimewa. Akhire, deweke ngajak Mas Bagyo "rembugan".
"Bagyo, yen kowe gelem, aku iso nulungi kowe bali dadi manungsa. Tapi, ana syarate," omonge pemilik hotel.
Syaratte opo? Mas Bagyo kudu gelem kerja ning hotel kuwi. Dadi konsultan dadakan, sing iso menehi saran babagan pelayanan, menu, lan kabeh hal sing berhubungan karo hotel.
Tanpa mikir dawa, Mas Bagyo langsung setuju. Deweke wis kangen dadi manungsa, lan deweke yo wis nduwe ilmu akeh babagan perhotelan.
Akhire, Mas Bagyo bali dadi manungsa. Tapi, deweke tetep kerja ning hotel kuwi. Saiki, deweke dadi manajer operasional. Sing lucu, saben ana masalah, deweke mesti ngomong, "Coba bayangke yen aku dadi bantal, opo sing bakal tak lakoni?"
(Penutup yang Mengundang Interaksi Pembaca)
Nah, kuwi mau critane Mas Bagyo, sing disumpahin dadi bantal, terus saiki kerja ning hotel. Absurd yo? Tapi, yo ngono kuwi urip. Kadang, dalane ora iso ditebak.
Kira-kira, yen kowe disumpahin dadi barang, kowe pengen dadi opo? Lan opo sing bakal mbok lakoni? Coba tulis jawabanmu ning kolom komentar! Sopo ngerti, ono sing iso dadi inspirasi kanggo crita liyane. Ojo lali di-share yo, Lur! Matur nuwun!
(red)