MEMERANDOM.COM –
" Mungkin kuwi sing pertama kali muncul ning pikiranmu pas moco judule artikel iki. Sleeping in a mosque and waking up as an imam? Kayak sinetron azab Indosiar wae! Tapi yo ojo kaget, lur. Ning ndunyo iki ora ono sing ora mungkin, apalagi nek urusane karo rejeki lan jodoh. Eh, kok jodoh? Yo wis, lanjut wae ceritane ben ora bingung. Intine, artikel iki arep ngajak kowe kabeh ngakak bareng karo mikir, sithik wae ora popo.
Isi:
Ceritane ngene, ono cah lanang jenenge Slamet. Slamet iki uripe yo lumayan, ora sugih yo ora kere-kere amat. Kerjane yo serabutan, kadang ngarit suket, kadang mbantu ning sawah, kadang ngewangi mbangun omah. Pokoke, sing penting halal lan iso nggo nyambung urip. Tapi, Slamet iki nduwe kebiasaan sing rada unik: seneng turu ning masjid.
Lho, kok iso? Ora ngantuk ning omah po? Yo ngene, lur. Slamet iki nek ning omah, rame banget. Bapak ibune seneng nonton TV banter-banteran, adike rebutan remot, kucing garong njaluk mangan wae. Dadi, Slamet ora iso turu tenang. Akhire, masjid dadi pilihan. Adem, sepi, tur ono AC alami (angin cepoi-cepoi).
Nah, suatu malam, Slamet koyo biasane, turu ning masjid. Wis ndonga sakdurunge, nganti ngorok banter koyo traktor. Tapi, tengah wengi, Slamet kegugah. Ono suara gemrudug. Jebule, warga kampung podo ngumpul ning ngarep masjid. Slamet bingung, ono opo iki?
Pas Slamet metu, de’e kaget maneh. Warga kampung podo nyawang de’e karo rai sing penuh harap. "Slamet, Alhamdulillah kowe wis tangi. Imam masjid kita lagi loro, ora iso mimpin sholat Subuh. Kowe sing mimpin yo?"
Slamet langsung gemeteran. Lho, aku iki turu ning masjid wae wis syukur, kok kon dadi imam? Tapi, yo piye maneh. Warga kampung wis podo ngarep-ngarep. Akhire, Slamet manthuk karo rai sing pucet pasi.
"Yo wis, Pak. Tapi ojo ngguyu nek aku salah yo," ujare Slamet karo ndredeg.
Sholat Subuh dimulai. Slamet maju ning ngarep, ngadeg dadi imam. De’e moco Al-Fatihah karo surat-surat pendek sing wis diapalne sakdurunge. Tapi, pas rukuk, Slamet lali. De’e malah moco donga qunut!
Warga kampung langsung podo kaget. Ono sing ngakak ning njero ati, ono sing berusaha nahan ngguyu. Tapi, Slamet tetep nerusne sholat. De’e mikir, "Ah, wis kadung. Sing penting niate apik."
Sakwise sholat, warga kampung podo nyalami Slamet. Ono sing ngucapke selamat, ono sing ngguyu cekakaan. Tapi, ono siji bapak-bapak sing nyedaki Slamet karo rai serius.
"Slamet, kowe iki pancen aneh. Tapi, aku seneng karo kowe. Kowe ora isin ngakoni nek ora iso. Kowe ora sombong. Kuwi sing penting," ujare bapak-bapak kuwi.
Slamet mung mesem. De’e ora nyongko, gara-gara turu ning masjid, de’e iso dadi imam dadakan. Lan sing luwih penting, de’e iso sinau babagan kerendahan hati.
Soko kejadian kuwi, Slamet dadi luwih sregep sinau agama. De’e melu pengajian, moco buku-buku agama, lan takon karo ustadz. Akhire, Slamet dadi luwih pinter lan luwih wawasan.
Yo ngono kuwi ceritane, lur. Kadang, urip iki pancen penuh kejutan. Ono kalane, awake dewe nglakoni sesuatu sing ora pernah dibayangke sakdurunge. Tapi, sing penting, awake dewe kudu tetep usaha lan ora lali karo Gusti Allah.
Penutup:
Nah, piye, lur? Ngakak po ora moco ceritane Slamet? Ojo mung ngakak wae yo. Coba dipikirke, opo sing iso dipetik soko cerito iki? Mungkin, awake dewe kudu luwih terbuka karo kesempatan sing ono ning ngarep moto. Mungkin, awake dewe kudu luwih wani ngadepi tantangan. Utawa, mungkin, awake dewe mung kudu turu ning masjid ben iso dadi imam dadakan. Hahaha.
Sakdurunge kowe kabeh lungo, coba tulis ning kolom komentar, pengalaman paling absurd sing pernah kowe alami. Sopo ngerti, ceritamu iso dadi inspirasi kanggo wong liyo. Matur nuwun wis moco!
(red)
