“Cerpen: Aku, Kamu, Dan Kolor Bolong”

“Cerpen: Aku, Kamu, Dan Kolor Bolong”

MEMERANDOM.COM
Judule wae wis nggilani, “Aku, Kamu, dan Kolor Bolong.” Ojo mikir sing aneh-aneh dhisik. Iki dudu porno, dudu horor, tapi yo ora drama romantis sing mewek-mewek. Iki cerito tentang urip, tentang katresnan, tentang… kolor bolong.

Bagian 1: Pertemuan Pertama yang Tak Terlupakan (Karena Kolor Bolong)

Jenengku Bagyo, umure 27 taun, kerjane dadi tukang desain grafis freelance. Uripku yo ngono-ngono wae, ngopi, ngoding, ngopi, ngoding. Sampek suatu hari, pas lagi nyambi ngopi nang warung kopi langganan, aku ketemu karo deweke.

Dheweke iki jenenge Ayu, rambute dawa, meseme manis, lan… duh Gusti… nganggo kaos oblong gambar Kurt Cobain. Langsung wae atiku deg-degan koyo gendang mau bar ditabuh arep nanggap wayang.

“Mbak, es teh siji ya,” ujarku karo ndredeg.

Ayu mesem. “Siap, Mas. Ngenteni sekedap.”

Pas deweke ngadek arep nggawe es teh, bruak! Kursiku ambruk. Ora mung kursiku sing ambruk, tapi yo harga diriku. Aku gelagepan arep ngadek, tapi malah… byak! Celanaku suwek.

Lan kabeh wong nang warung kopi kuwi ngerti apa sing ana nang ngisor celanaku. Kolor bolong.

Bagian 2: Kolor Bolong Sebagai Pembuka Percakapan (Sing Bikin Malu)

Suasana langsung hening. Aku pengin ngilang wae rasane. Untunge, Ayu ora malah ngguyu. Deweke malah nyedeki aku, banjur ngomong, “Mas, ngapunten nggih. Kursine pancen wis reyot. Niki tak paringi jarik, dinggo nutupi sementara.”

Aku nerima jarik kuwi karo rai abang mbranang. “Matur nuwun sanget, Mbak.”

“Sami-sami, Mas. Jenengan kok lucu to, Mas? Kolore bolong ngono kok yo ora krasa.”

Nah, iki dia. Pembuka percakapan sing paling memalukan sepanjang sejarah peradaban manungsa. Tapi, yo piye maneh. Aku mung bisa ngguyu kaku.

“Hehehe… lali, Mbak. Mau isuk kesusu mangkat.”

“Kesusu mergo ngimpi ketemu aku, yo?” Ayu ngomong karo ngedipke moto.

Aku langsung kaget. “Lho, kok ngerti?”

“Ngerti wae. Wis, Mas. Mending jenengan mulih dhisik, ganti celana. Sesuk tak tunggu nang kene maneh.”

Bagian 3: Katresnan Sing Tumbuh Saka Kolor Bolong

Saka kejadian kolor bolong kuwi, aku lan Ayu dadi cedak. Saben dina aku mesti ngopi nang warung kopi kuwi, ngobrol ngalor ngidul karo Ayu. Aku ngerti yen deweke seneng musik rock, seneng maca buku, lan seneng ngombe kopi ireng tanpa gula. Deweke yo ngerti yen aku seneng ngopi susu, seneng ngoding, lan seneng… karo deweke.

Ora suwe, aku memberanikan diri ngungkapke perasaanku. “Ayu, aku… aku seneng karo kowe.”

Ayu mesem. “Aku yo seneng karo kowe, Bagyo. Tapi, ojo lali, yen arep ketemu aku, kolore ojo bolong maneh yo.”

Aku ngguyu. “Siap, Mbak Ayu. Ora bakal bolong maneh. Janji!”

Bagian 4: Akhir Cerito Sing Ora Terduga (Tapi Bahagia)

Akhire, aku lan Ayu nikah. Pas resepsi, aku nganggo jas sing apik, Ayu nganggo gaun putih sing ayu banget. Tapi, pas arep ijab kabul, tiba-tiba… bruak! Celanaku suwek maneh.

Kabeh wong kaget. Tapi, Ayu mung ngguyu. Deweke nyedeki aku, banjur ngomong, “Wis, ora apa-apa, Mas. Sing penting atimu ora bolong.”

Aku ngguyu. Aku ngerti, katresnan kuwi ora kudu sempurna. Kadang, katresnan kuwi malah ditemokke saka hal-hal sing ora terduga, sing absurd, sing memalukan. Koyo… kolor bolong.

Penutup: Piwulang Saka Kolor Bolong

Dadi, piwulang apa sing bisa dijupuk saka cerito iki? Aja isin yen duwe kolor bolong? Ora, dudu kuwi. Piwulange yaiku: urip kuwi kadang lucu, kadang absurd, tapi yo kuwi sing nggawe urip kuwi menarik. Lan, ojo ngremehke kekuatan kolor bolong. Sapa ngerti, kolor bolong kuwi malah dadi dalan kanggo ketemu karo jodohmu.

Saiki giliranmu, pembaca sing budiman. Apa pengalaman paling memalukan sing tau kok alami? Share nang kolom komentar yo! Sapa ngerti, ceritamu malah luwih absurd saka ceritaku. Lan ojo lali, ojo lali ngumbah kolor! Matur nuwun!

(red)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *