Pembuka:
"Halo, halo, warga radio kesayangan! Balik meneh karo aku, Mas Bayu, sing siap menemani malam minggu kalian sing… yo ngono kuwi lah. Malam minggu kok dewekan? Mending ndengerke radio, sapa ngerti nemu jodoh lewat pantun gombal. Tapi ojo kaget nek malam iki rada beda, soale aku arep nyritakne pengalaman sing… ambyar tenan."
(Halo, halo, warga radio kesayangan! Kembali lagi dengan saya, Mas Bayu, yang siap menemani malam minggu kalian yang… ya gitu deh. Malam minggu kok sendirian? Mending dengerin radio, siapa tahu ketemu jodoh lewat pantun gombal. Tapi jangan kaget kalau malam ini agak beda, soalnya aku mau cerita pengalaman yang… ambyar banget.)
Isi:
Jadi gini, critane iki minggu wingi. Aku lagi mumet, pol mentok, urip rasane koyok numpak sepur tapi lali tujuan. Utang numpuk, pacar ngilang, kucingku njaluk kawin terus. Pokoke, uripku koyok film horor tanpa jeda iklan.
(Jadi gini, ceritanya ini minggu lalu. Aku lagi pusing, pol mentok, hidup rasanya kayak naik kereta tapi lupa tujuan. Utang numpuk, pacar menghilang, kucingku minta kawin terus. Pokoknya, hidupku kayak film horor tanpa jeda iklan.)
Nah, pas lagi galau-galaune, aku kelingan karo radio lokal sing sering mbukak sesi curhat. Mikirku, "Ah, sapa ngerti bar curhat nang radio, atiku rada plong, utangku lunas, kucingku langsung ketemu jodoh." (Mimpi boleh kan, ya?)
(Nah, pas lagi galau-galaunya, aku ingat sama radio lokal yang sering buka sesi curhat. Mikirku, "Ah, siapa tahu habis curhat di radio, hatiku agak plong, utangku lunas, kucingku langsung ketemu jodoh." (Mimpi boleh kan, ya?))
Langsung wae aku nelpon radio. Mbak-mbak penyiar sing suarane alus koyok sutra (padahal mungkin lagi pilek) ngangkat telponku.
"Selamat malam, dengan Radio ‘Galau FM’, ada yang bisa kami bantu?"
"Malam, Mbak. Aku arep curhat, Mbak. Atiku lagi remuk koyok krupuk kecemplung kopi."
(Malam, Mbak. Saya mau curhat, Mbak. Hati saya lagi remuk kayak kerupuk kecemplung kopi.)
Mbak penyiar langsung semangat. "Wah, pas banget! Ini kita lagi buka sesi ‘Curhat Malam Jumat Kliwon’. Langsung wae, Mas, ceritakno uneg-unegmu!"
(Mbak penyiar langsung semangat. "Wah, pas banget! Ini kita lagi buka sesi ‘Curhat Malam Jumat Kliwon’. Langsung aja, Mas, ceritain uneg-unegmu!")
Yo wis, tak critakne kabeh. Mulai saka utang sing ngoyak-oyak koyok setan, pacar sing mlayu karo tukang bakso, nganti kucingku sing meong-meong ora karuan. Aku nangis sesenggukan, suaraku gemeter, pokoke dramatis koyok sinetron Indosiar.
(Ya sudah, aku ceritain semua. Mulai dari utang yang ngejar-ngejar kayak setan, pacar yang kabur sama tukang bakso, sampai kucingku yang meong-meong nggak karuan. Aku nangis sesenggukan, suaraku gemeter, pokoknya dramatis kayak sinetron Indosiar.)
Tapi, lho kok aneh? Bar aku crita panjang lebar, mbak penyiar malah meneng wae. Suwi banget menenge. Aku mulai curiga.
(Tapi, lho kok aneh? Habis aku cerita panjang lebar, mbak penyiar malah diem aja. Lama banget diemnya. Aku mulai curiga.)
"Mbak, halo? Isih ngrungokke aku, Mbak?"
(Mbak, halo? Masih dengerin aku, Mbak?)
Akhire mbak penyiar njawab, tapi suarane rada bingung. "Eh, iya, Mas. Maaf, tadi saya lagi nyatet poin-poinnya. Mas, ini… ini… beneran curhat, ya?"
(Akhirnya mbak penyiar jawab, tapi suaranya agak bingung. "Eh, iya, Mas. Maaf, tadi saya lagi nyatet poin-poinnya. Mas, ini… ini… beneran curhat, ya?")
"Yo jelas curhat, Mbak! Mosok aku lagi audisi dadi badut!"
(Ya jelas curhat, Mbak! Masa saya lagi audisi jadi badut!)
Terus mbak penyiar ngakak banter banget. "Hahaha! Maaf, Mas, suaramu dramatis banget koyok peserta lomba stand up comedy! Aku mau takon, iki materi wis siap digawe show durung?"
(Terus mbak penyiar ketawa kenceng banget. "Hahaha! Maaf, Mas, suaramu dramatis banget kayak peserta lomba stand up comedy! Aku mau tanya, ini materi udah siap dibikin show belum?")
Jleb! Rasane koyok disamber gledek nang ndas. Aku curhat masalah urip, malah disangka lomba stand up! Nasib awakmu yo ngene iki, Rek.
( Jleb! Rasanya kayak disambar petir di kepala. Aku curhat masalah hidup, malah disangka lomba stand up! Nasib kamu ya gini ini, Rek.)
Akhire, aku ya mung iso ngguyu kecut. Mbak penyiar njaluk ngapura, terus ngajak aku ngobrol biasa. Tapi tetep wae, aku isih ngrasa koyok wong edan sing salah panggonan.
(Akhirnya, aku ya cuma bisa ketawa kecut. Mbak penyiar minta maaf, terus ngajak aku ngobrol biasa. Tapi tetep aja, aku masih ngerasa kayak orang gila yang salah tempat.)
Penutup:
"Nah, ngono kuwi critaku, warga radio. Piye? Lucu to? Tapi ojo ngguyu banter-banter, soale aku isih mumet mikir utang. Oh ya, kalian pernah ngalami kejadian sing luwih absurd saka iki? Coba critakno nang kolom komentar! Sapa ngerti aku iso nggawe materi stand up comedy anyar. Hehehe…"
(Nah, gitu ceritaku, warga radio. Gimana? Lucu kan? Tapi jangan ketawa kenceng-kenceng, soalnya aku masih pusing mikir utang. Oh ya, kalian pernah ngalami kejadian yang lebih absurd dari ini? Coba ceritain di kolom komentar! Siapa tahu aku bisa bikin materi stand up comedy baru. Hehehe…)
Matur nuwun wis ngrungokke! Mugo-mugo kalian kabeh ora ngalami nasib koyok aku. Tetep semangat ngadhepi urip, senajan kadang koyok lawakan sing garing! Sugeng ndalu!
(Terima kasih sudah dengerin! Semoga kalian semua nggak ngalami nasib kayak aku. Tetap semangat menghadapi hidup, meskipun kadang kayak lawakan yang garing! Selamat malam!)
(red)