“Disangka Polisi, Padahal Cuma Ngecas Di Warung”

“Disangka Polisi, Padahal Cuma Ngecas Di Warung”

MEMERANDOM.COM
" Mungkin kuwi sing tak pikir pas kejadian wingi sore. Bayangno, lagi enak-enak ngopi sambil ngecas HP sing batraine wis tinggal sak uprit nang warung kopi pinggir dalan. Eh, ujug-ujug, ibu-ibu sing lagi tuku lombok langsung ndelik nang mburine bakul. Bapake sing lagi ngrokok langsung mbuang puntinge. Suasana langsung tegang koyo arep ono grebeg suro. Aku bingung, "Lho, iki ono opo toh?"

(Isi: Cerita Absurd yang Menghibur)

Ceritane ngene, lur. Aku iki memang nduwe tampang sing, yo, katakanlah… tegas. Rambut cepak, jaket item, sepatu boots. Wis koyo arep razia parkir liar. Tapi sumpah, niatku ki cuma ngecas HP! Batraiku iki wis merah merona koyo abange lombok sing lagi didol ibu-ibu mau. Nek ora tak cas, yo ora iso nggo gojekan karo pacar, ora iso nggo ngabari wong tuwo, ora iso nggo pesen Gofood. Hidupku iki wis koyo sego kucing tanpa sambel, hambar!

Nah, mungkin mergo tampangku iki sing medeni, ditambah aku meneng wae fokus nang HP, wong-wong dadi salah paham. Aku krungu bisik-bisik nang mburiku.

"Kui… kui polisi toh?"

"Iyo, koyone. Ono razia opo iki?"

"Mugo-mugo ora razia helm. Helmeku wis bolong-bolong."

Aku ngguyu nang njero ati. Yo ampun, dikira polisi. Padahal, jangankan nilang, arep nyawang SIM wae aku ora nduwe! SIM-ku wis suwi mati, durung sempat tak perpanjang. Lha piye, wong ngurusi SIM ki koyo ngantri sembako, rame lan ribet!

Bakule warung, sing jenenge Mbah Darmo, yo melu-melu bingung. Mbah Darmo iki wis koyo ensiklopedia berjalan. Kabeh kejadian nang kampung iki mesti ngerti. Tapi kali iki, raine yo katon gumun.

"Eh, Mas… anu… butuh opo, Mas?" takone Mbah Darmo karo raine rada pucet.

Aku kaget. "Lho, Mbah, aku cuma ngecas HP kok. Batraiku entek."

Mbah Darmo langsung ambekan lega. "Oalah… ngecas toh. Tak kiro… arep nilang aku mergo ora bayar pajak warung."

Aku mesem. "Yo ora, Mbah. Aku iki yo wong cilik koyo Mbah Darmo. Ora nduwe kuasa nilang-nilang."

Suasana langsung berubah. Ibu-ibu sing mau ndelik langsung metu saka mburine bakul. Bapake sing mau mbuang punting langsung ngrokok meneh. Kabeh podo ngguyu. Aku yo melu ngguyu.

"Lha iyo, Mas. Tampangmu ki koyo polisi. Tapi nek ngomong medok ngene, ketoro nek wong ndeso," omonge salah sijine ibu-ibu.

Aku mung iso ngguyu ngakak. Yo wis lah, iki nasib. Nasib nduwe tampang koyo aparat, padahal isine dompet yo pas-pasan.

Sakwise kejadian kuwi, aku dadi mikir. Mungkin aku kudu ganti gaya. Rambut tak gondrongke, jaket tak ganti warna pink, sepatu boots tak ganti sandal jepit. Tapi nek ngono malah dikira wong edan. Yo wis lah, tetep koyo ngene wae. Sing penting, ojo lali ngecas HP!

(Tambahan Bumbu Lokal)

Lha terus piye nasibe batre HP-ku? Alhamdulillah, bar ngecas sak jam, wis iso nggo gojekan karo pacar. Pacarku yo ngakak krungu cerito iki. Jarene, "Kowe ki pancen… tampang preman hati hello kitty!" Yo wis lah, sing penting tresno.

(Penutup yang Mengundang Interaksi)

Dadi, lur, kuwi mau cerito konyolku wingi sore. Ono sing pernah ngalami kejadian sing podo? Atau malah pernah ngira wong liyo polisi mergo tampange? Share nang kolom komentar yo! Sopo ngerti, ceritamu luwih absurd tinimbang ceritoku. Ojo lali, urip iki ojo digawe spaneng. Sesekali ngguyu nganti mules, ben ora cepet tuwek! Lan sing paling penting, ojo lali ngecas HP! Nek batrai entek, uripmu koyo sego kucing tanpa sambel, hambar! Matur nuwun wis moco! Sugeng ndalu!

(red)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *