MEMERANDOM.COM –
Pahitnya kopi iki, persis kaya kenangan mantan. Tapi yo piye maneh, wis kadung diceluk, yo kudu dientekke. Sama kaya masa lalu, wis kadung kejadian, yo kudu dihadapi. Selamat datang di monolog tengah malamku, ditemani secangkir kopi pahit dan seonggok masa lalu sing kadang nggarai pengen misuh.
Malam ini, entah kenapa kok pikiranku mlaku-mlaku dewe nang dalan kenangan. Mungkin mergo hawane sing adem, utawa mergo kopi sing pancen nggarai melek. Tapi yo ngono kuwi, ngopi dewekan nang wayah wengi, pikirane dadi liar koyo kucing garong.
Aku jadi kelingan mbiyen pas jaman sekolah. Aku iki termasuk murid sing ndableg, tapi yo ora goblok-goblok banget. Sering bolos, tapi nek ulangan yo tetep ngapalke sanajan sistem SKS (Sistem Kebut Semalam). Sing paling tak eling, pas pelajaran sejarah. Guru sejarahku, Pak Broto, iki wonge lucu. Dheweke nerangke sejarah karo guyonan sing kadang nggarai bingung.
"Anak-anak," ngendikane Pak Broto suatu hari, "sejarah itu seperti kopi. Pahit awalnya, tapi kalau dinikmati dengan benar, akan terasa nikmatnya."
Aku langsung nyaut, "Lha nek kopine terlalu pahit, Pak? Mosok tetep kudu dinikmati?"
Sak kelas langsung ngguyu. Pak Broto mung geleng-geleng kepala. "Yo kuwi masalahnya, Le. Kadang masa lalu iku yo ngono. Pahit banget, tapi tetep kudu dielingi ben ora kepleset nang lubang sing podo."
Bener juga ngendikane Pak Broto. Masa lalu iku pancen kadang nggarai trauma, tapi yo tetep kudu dielingi. Kaya aku iki, pernah ditolak cinta karo kembang desa. Rasane? Yo kaya ngombe kopi tanpa gula, pahit banget! Tapi yo wis lah, kuwi dadi pelajaran ben aku ora salah pilih meneh.
Nah, ngomong soal kembang desa, aku kelingan crita sing luwih nyeleneh. Mbiyen, pas aku isih kuliah, aku pernah naksir karo mbak-mbak penjual angkringan. Dheweke iki ayu banget, ramah, lan masakane enak. Saben wengi aku mesti nongkrong nang angkringane, mung kanggo ndelok dheweke.
Suatu malam, aku memberanikan diri ngajak dheweke kencan. Dheweke kaget, tapi yo ora nolak. Akhire, kita kencan nang warung soto pinggir dalan. Pas lagi enak-enak ngobrol, tiba-tiba ana wong lanang teko. Ternyata, wonge kuwi bojone mbak-mbak angkringan kuwi!
Aku langsung kaget setengah mati. Aku ora ngerti nek dheweke wis nduwe bojo. Aku langsung njaluk ngapura karo bojone mbak-mbak angkringan kuwi. Untunge, bojone wonge pengertian. Dheweke mung mesem lan ngendika, "Ora papa, Mas. Biasa, pelanggan setia."
Gubrak! Rasane kaya disamber gledek. Aku langsung pamit mulih karo rai abang mergo isin. Kuwi dadi pengalaman sing paling nggilani nang uripku. Mulai saat kuwi, aku ora wani meneh naksir karo mbak-mbak angkringan.
Tapi yo kuwi urip. Kadang lucu, kadang nggilani, kadang nggarai pengen nangis. Sing penting, kita kudu tetep kuat lan ngadhepi kabeh tantangan. Kaya kopi pahit iki, kudu dientekke sanajan rasane ora enak.
Saiki, kopi pahitku wis entek. Pikiranku yo wis rada tenang. Aku dadi sadar, masa lalu iku ora perlu disesali. Sing penting, kita bisa sinau saka kesalahan lan dadi wong sing luwih apik.
Dadi, piye karo kowe? Apa kowe yo nduwe crita nyeleneh babagan masa lalu? Coba critakno nang kolom komentar! Sapa ngerti, critamu bisa nggarai aku ora ngantuk lan nggarai aku ngguyu dewe nang tengah wengi iki.
Sruput… Eits, kok isih ana sisa kopine? Yo wis lah, dientekke wae.
(red)