“Puisi: Roti Bakar, Kenangan Dan Kamu”

“Puisi: Roti Bakar, Kenangan Dan Kamu”

MEMERANDOM.COM
Kadang, urip iku koyo roti bakar. Kadang manis, kadang gosong, tapi tetep wae enak yen diombe karo kopi panas. Nah, ngomong-ngomong soal roti bakar, pernah ora kowe ngrasakne roti bakar sing rasane… "kamu"? Lho, ojo bingung sik! Aku ora lagi nglantur. Iki kabeh mergo puisi.

Jadi gini, ceritanya aku lagi iseng-iseng buka buku catatan lama. Ketemu lah satu puisi absurd yang judulnya "Roti Bakar, Kenangan dan Kamu". Judule wae wis nggilani, tapi pas tak woco, jebule luwih nggilani maneh isine. Penasaran? Yo wis, tak wocokne sepik-sepik:

Roti bakar di pagi buta,
Mentega meleleh, aroma menggoda.
Seperti senyummu yang bikin terpana,
Tapi sayang, cuma di dunia maya.

Rasa cokelatnya manis sekali,
Seperti janji-janjimu yang tak tertepi.
Tapi kok lama-lama jadi pahit hati,
Kayak kopi tanpa gula, sepi sendiri.

Roti bakar ini mengingatkanku padamu,
Yang dulu selalu ada di sampingku.
Sekarang cuma jadi bayangan semu,
Kayak iklan rokok, bikin rindu.

(Isi yang menghibur dengan cerita nyeleneh khas Jawa)

Gimana? Absurd kan? Aku dewe yo bingung kok iso nulis puisi koyo ngono kuwi. Tapi, sakjane puisi iki yo ono ceritane. Dulu, pas jaman-jamane kuliah, aku pernah naksir karo mbak-mbak sing dodolan roti bakar nang pinggir kampus. Ayu tenan! Rambute dawa, irunge mancung, senyume… wah, koyo roti bakar sing lagi diolesi mentega, kinclong!

Saben isuk, aku mesti tuku roti bakar nang warunge. Ora mung mergo luwe, tapi yo mergo pengen ndelok mbake. Aku pesen roti bakar cokelat keju, karo ngarep-ngarep iso ngobrol karo mbake. Tapi yo ngono kuwi, wong lanang minderan koyo aku, mung iso mesem-mesem tok.

Suatu hari, aku memberanikan diri ngajak mbake kenalan. Tak jak ngobrol ngalor-ngidul, mulai soko kuliah, tugas, sampe film sing lagi hits. Mbake yo ngguyu-ngguyu wae, tapi kok rasane koyo ono tembok sing ngalang-alangi.

Akhire, aku ngerti kenapa. Jebule, mbake wis nduwe pacar! Pacare yo ora kalah keren, anak motor gede, tatoan, rambute gondrong. Aku langsung ciut koyo rempeyek kecemplung banyu.

Soko kono, aku mulai jarang tuku roti bakar nang warunge mbake. Atiku loro, koyo diiris-iris peso. Tapi, yo piye maneh? Wong ora jodoh, yo wis. Akhire, aku nulis puisi "Roti Bakar, Kenangan dan Kamu" iki, kanggo ngungkapke rasa kecewaku.

Tapi, sing lucu, beberapa tahun kemudian, aku ketemu maneh karo mbak roti bakar iki. Pas aku lagi ngopi nang warung kopi pinggir dalan, lho kok ono mbake! Jebule, mbake wis ora dodolan roti bakar maneh. Saiki mbake dadi ibu rumah tangga, anake wis loro.

Aku langsung nyamperi mbake, tak jak ngobrol ngalor-ngidul. Mbake yo kaget ketemu aku. Terus, aku cerita soal puisi "Roti Bakar, Kenangan dan Kamu" iki. Mbake ngguyu ngakak! Mbake ngomong, "Ya ampun, ternyata Mas dulu naksir aku ya? Maaf ya, dulu aku nggak peka."

Aku yo mung iso ngguyu kecut. Tapi, soko kono aku ngerti, kadang kenangan iku lucu. Kadang nglarani, tapi yo tetep wae dadi bagian soko urip kita. Koyo roti bakar, kadang gosong, tapi tetep wae enak yen diombe karo kopi panas.

(Penutup yang mengundang interaksi pembaca)

Nah, kuwi mau ceritaku soal roti bakar, kenangan, lan "kamu". Saiki giliranmu! Pernah ora kowe nduwe pengalaman sing koyo ngono kuwi? Pengalaman sing absurd, lucu, lan nglarani, tapi tetep wae dadi kenangan sing ora iso dilalekne?

Coba cerita nang kolom komentar! Sopo ngerti, ceritamu iso dadi inspirasi kanggo wong liyo. Utawa, sopo ngerti, ceritamu iso dadi puisi sing luwih absurd lan luwih nggilani! Ayo, ojo isin-isin! Di tunggu ya ceritamu! Ojo lali, ngopi sik ben ora spaneng! Matur nuwun!

(red)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *