Oke, siap! Ini dia artikel high-value tentang dolan ke gunung niatnya healing tapi malah ketemu mantan, dengan campuran bahasa Jawa dan Indonesia, sekitar 900 kata.
Dolan ke Gunung, Niatnya Healing Tapi Kok Malah Ketemu Mantan?
(Refleksi di Atas Ketinggian Tentang Luka dan Pertemuan Tak Terduga)
Ati remuk. Rasane kaya diuwel-uwel, terus dibanting saka dhuwur. Perpisahan kuwi pancen dudu perkara gampang. Saben dina, saben wengi, kelingan kenangan sing biyen manis saiki malah dadi racun. Niatku mung siji: pingin uwal sedhela saka ruwet lan lara ning kutha. Pingin golek adem, pingin golek tentrem. Lan ing pikiranku, ora ana panggonan sing luwih pas kanggo healing sakliyane gunung.
Gunung. Dhuwur, sepi, udarane seger, lan nyedhiyakake pemandangan sing jembar. Kaya ngajak awake dhewe rumangsa cilik ning ngarepe alam semesta. Harapanku, ning kono, lara ning ati iki iso mabur bareng angin, ilang bareng kabut. Tak siapke kabeh: tas ransel, sepatu gunung, jaket anget, lan mental sing kudu kuat. Kuat ngadhepi trek munggah sing ndangak, lan luwih penting, kuat ngadhepi sepine ati.
Perjalanan diwiwiti. Saka basecamp, langkah-langkah pertama isih krasa abot. Saben napas sing metu kaya nggawa beban. Pikiranku isih muter-muter karo kenangan. Nanging, alon-alon, wit-witan ijo royo-royo, swara manuk sing santer, lan dalan setapak sing munggah wiwit njupuk alih perhatianku. Napasku sing cekak amarga dalan munggah, kaya ngganti sesak ning dada amarga lara. Fokusku saiki mung siji: mlaku. Langkah demi langkah. Kaya healing kuwi, ora iso ujug-ujug mari, nanging kudu dilakoni setahap demi setahap.
Saka adoh, katon puncak gunung sing diselimuti kabut tipis. Katon ayu, misterius, lan kaya janji bakal menehi kedamaian. Aku terus mlaku. Kadang ketemu pendaki liyane, sapaan singkat, senyum, terus mlaku maneh. Kabeh katon sibuk karo perjalanane dhewe-dhewe. Kaya urip, saben uwong duwe perjalanan healing-e dhewe. Ana sing cepet, ana sing alon, ana sing butuh leren dhisik.
Sawise pirang-pirang jam mlaku, aku tekan salah siji pos peristirahatan. Udara ing kene luwih adem, luwih seger. Tak buka bekal, mangan sithik, terus lungguh ngaso nyawang lembah sing ijo ing ngisorku. Rasane plong sedhela. Beban ning pundak entheng, ning ati isih krasa. Nanging setidaknya, ning kene, aku rumangsa luwih urip. Luwih nyambung karo awake dhewe. Gunung iki pancen panggonan sing pas kanggo introspeksi.
Tak teruske perjalanan. Dalane sansaya munggah, sansaya ndangak. Awak krasa kesel, sikil krasa abot. Nanging ning kono, ning rasa kesel kuwi, aku nemokake kekuwatan. Kekuwatan kanggo ora nyerah. Kekuwatan kanggo terus mlaku, sanajan abot. Kaya ngadhepi lara hati. Kadang krasa pengen nyerah, pengen mandeg. Nanging urip kudu terus mlaku.
Akhire, aku tekan puncak. Subhanallah, pemandangane. Lautan awan mbentang ing ngisorku. Matahari wis condong, menehi warna jingga ning langit. Angin ning ndhuwur krasa banter, nanging ora adem banget. Aku lungguh ning watu, nyawang kabeh kaendahan ning ngarepe mata. Ning kene, ning ndhuwur kabeh, masalah ning kutha katon cilik. Lara ning ati krasa rada entheng. Kaya bener, ning ndhuwur kene, atiku iso ambegan luwih lega.
Aku njupuk napas jero, terus dihembusake alon-alon. Niatku wis tekan: aku ning ndhuwur gunung, adoh saka kabeh sing nggawe lara. Aku rumangsa tentrem, senajan mung sedhela. Iki momen sing tak tunggu-tunggu. Momen healing sing sejati.
Lha kok, pas aku lagi nikmati momen kuwi, pas aku lagi khusyuk karo dunya dewe, mripatku ora sengaja nyawang ana rombongan pendaki teka saka arah liyane. Biasa wae tho, ning gunung akeh pendaki. Nanging kok, saka kabeh pendaki sing ana, kenapa kok pas mripatku mandeg ning salah siji wong ning rombongan kuwi?
Deg! Jantungku kaya mandeg sedhela. Terus deg-degan luwih banter saka pas mlaku munggah mau. Ora salah, ora mungkin salah. Sosok kuwi… gaya jalane… jakete sing biyen tau tak pilihke… Ora mungkin, iki ora mungkin.
Aku kaget tenan. Lha kok ning kene? Ning ndhuwur gunung iki? Ning panggonan sing niatku mung siji: healing lan adoh saka kabeh kenangan tentang dheweke? Kok malah ketemu ning kene?
Dheweke uga katon kaget pas mripate ketemu mripatku. Ana jeda sedhela. Udara ning ndhuwur gunung sing maune krasa seger, ujug-ujug krasa anyep. Kaku. Aku lan dheweke, ning ndhuwur kene, sawise suwi ora ketemu.