MEMERANDOM.COM –
Kerja, turu, mangan, repeat. Bosen! Butuh refreshing, butuh uwal seko rutinitas sing marai mumet. Pikiran langsung mlumpat nang ide piknik. Tapi piknik nang ndi? Mall? Wis biasa. Gunung? Durung siap mental. Akhire, pilihan jatuh nang kali. Kali sing cedhak omah wae, sing penting iso ngademke pikiran. Tapi ojo kaget, piknik kali iki akhire dadi petualangan sing ora bakal tak lalekke. Kenapa? Mergo mulih-mulih malah nggawa bekicot! Lho, kok iso?
(Isi yang menghibur dengan cerita nyeleneh khas Jawa)
Minggu isuk, semangat 45 wis membara. Aku, bojoku, karo anak lanang sing umur 7 tahun wis siap tempur. Bekal wis komplit: sego goreng, krupuk, teh botol, karo ora lali, koyo cabe rawit kanggo jaga-jaga nek ono sing kurang pedes uripe. Hehehe…
Tekan kali, suasana langsung nentremke ati. Banyu kali sing bening, suara gemericik banyu, wit-witan sing ijo royo-royo, bener-bener ngademke pikiran. Anakku langsung seneng, mlayu-mlayu nyawang iwak cilik sing sliweran nang pinggir kali. Bojoku langsung gelar klasa, siap-siap ndlosor karo maca novel. Aku? Aku bagian nata bekal karo masang umpan pancing.
Awal-awal sih penak. Aku karo anakku mancing iwak, bojoku khusyuk maca novel. Tapi suwe-suwe, kok ora ono iwak sing nyantol yo? Padahal wis tak wenehi umpan cacing sing paling seger. Anakku mulai rewel, njaluk dolanan liyane. Bojoku yo mulai ngeluh kepanasan. Ah, dasar emak-emak!
Akhire, aku ngajak anakku dolanan nang pinggir kali. Nyawang watu-watu sing unik, ngumpulke kerang cilik, karo nyawang bekicot sing mlaku alon-alon nang godong. Nah, iki sing mulai aneh. Anakku kok malah seneng banget karo bekicot. Dijak ngomong, diwenehi jeneng, malah dijak dolanan bal-balan! Yo wis lah, sak karepe bocah. Sing penting ora rewel.
Tapi kene mulai masalahe. Pas arep mulih, anakku ora gelem ninggal bekicot kuwi. Dijak mulih, malah nangis guling-guling nang lemah. Bojoku yo bingung, ora iso ngandani. Akhire, dengan berat hati, bekicot kuwi tak boyong mulih. Tak lebokke nang botol aqua bekas, tak wenehi godong kangkung, tak jak ngomong barang. Edan tenan!
Nang omah, bekicot kuwi dadi maskot anyar. Anakku ngopeni koyo ngopeni kucing. Dikeki mangan, dijak dolanan, malah dijak turu barang! Bojoku yo geleng-geleng ndeleng kelakuane anakku. Tapi yo wis lah, sing penting anakku seneng.
Sing lucu, tetangga podo gumun ndeleng aku nggawa bekicot mulih. Ono sing takon, “Ngapain bawa bekicot, Mas? Mau dimasak?” Aku jawab, “Nggak, Bu. Ini buat peliharaan anak saya. Biar belajar tanggung jawab.” Tetangga podo ngguyu ngakak. Yo wis lah, sing penting aku ora ngrusak lingkungan.
Seminggu berlalu, bekicot kuwi tetep sehat wal afiat. Malah tambah lemu! Anakku yo tetep sayang banget karo bekicot kuwi. Tapi suatu hari, pas aku lagi nyiram tanaman, aku nemu bekicot liyane nang pot kembang. Spontan, aku nduwe ide.
Aku ngomong nang anakku, “Nak, bekicotmu iki kesepian. Kayaknya butuh teman.” Anakku langsung semangat, njaluk bekicot liyane kuwi dijak gabung. Akhire, bekicot loro kuwi dadi kanca saklawase. Aku yo lega, anakku iso sinau berbagi karo makhluk liyane.
(Penutup yang mengundang interaksi pembaca)
Iku mau cerito piknikku sing absurd tapi ngangeni. Piknik sing ora mung ngademke pikiran, tapi yo ngajari aku akeh hal. Ngajari aku tentang kesederhanaan, tentang kebahagiaan sing sederhana, lan tentang pentingnya menghargai makhluk hidup liyane.
Dadi, piye karo pengalaman piknikmu? Ono sing luwih absurd seko piknikku? Share nang kolom komentar yo! Sopo ngerti, ceritamu iso dadi inspirasi kanggo wong liyo sing butuh refreshing. Ojo lali, urip iki ojo digawe kaku. Sesekali, piknik nang kali, mulih nggawa bekicot, yo ora masalah! Sing penting happy! Maturnuwun!
(red)